Twee handen op één buik
Mijn grote passie voor de ouderenzorg is ontstaan toen ik voor mijn opa mocht zorgen. Ik ben opgegroeid op een boerderij met drie generaties. Met mijn opa had ik een ontzettend hechte band. Wij waren twee handen op één buik. Toen het met zijn gezondheid steeds slechter ging, vroeg mijn oma of ik wilde helpen mijn opa te verzorgen. Dit heb ik gedaan, tot zijn laatste dag. Ik was toen een jaar of 12. Vanaf dat moment was het voor mij een hele duidelijke weg.
Zien wat de zorg doet met een ander
Door dit te ervaren, ben ik gaan zien wat de zorg kan doen met een ander. Ik wilde dat ook kunnen betekenen. Dus besloot ik de ouderenzorg in te gaan. Dat voelde heel vanzelfsprekend. In 1976 haalde ik mijn diploma Bejaardenverzorgster niveau 3. Tegenwoordig heet dit Verzorgende IG. Sindsdien ben ik nooit gestopt met werken in de ouderenzorg.
Van de handen aan het bed naar een luisterend oor
Na het behalen van mijn diploma heb ik nog veel verschillende takken van de ouderenzorg mogen leren kennen. Ook de thuiszorg en dagverzorging. Ik heb naast mijn baan veel gestudeerd. Er was namelijk zoveel dat ik wilde leren. Eind jaren 90 heb ik via een kerkelijk traject mijn bevoegdheid behaald om als kerkelijk assistent aan het werk te kunnen gaan. Hierdoor kon ik in 2001 aan de slag als geestelijke verzorger. Het mooiste aan dit werk vind ik het individuele contact met de mensen. Ik ben gegroeid van de handen aan het bed naar een luisterend oor.
Van betekenis zijn voor de ander
In januari stopte ik met werken bij mijn vorige werkgever. Eenmaal thuis ervaarde ik dat thuiszitten helemaal niks is voor mij. Ik besloot weer te gaan doen waar ik blij van word. En dat is van betekenis kunnen zijn voor een ander. Ik zag een oproepje voorbijkomen ter vervanging van zwangerschapsverlof. Dit voelde als een mooie kans. Wat ik nu doe voelt niet als werken. Ik hoef niks meer, maar ik mag doen wat ik leuk vind: Mooie en betekenisvolle gesprekken voeren met de mensen.
De collega’s zijn heel behulpzaam
Mijn eerste werkweek was best wel even spannend. Maar ik werd goed begeleid. De collega’s hier zijn heel behulpzaam. Dat is erg prettig. Het bijzondere aan locatie De Hoge Weide is dat mijn oma hier ook 12,5 jaar heeft gewoond en hier is gestorven. Een collega herkende mijn meisjesnaam toen ik hier kwam werken. Zij vertelde: “Ik heb nog foto’s jouw oma”. Is dat niet bijzonder?
In september echt met pensioen. Of toch niet?
In september komt mijn collega weer terug van haar zwangerschapsverlof. Dan ga ik ook bij Marga Klompé met “pensioen”. Maar wie weet voor hoelang… Ik zie wel wat op mijn pad komt. Thuiszitten is namelijk ook niet echt mijn ding.